High Five

Vorig jaar was ik (Marion) samen met Ingrid op een bijeenkomst waar de behoorlijk commerciële trainer het publiek als ze zelf iets gedaan hadden de opdracht gaf elkaar een high-five te geven en te zeggen ”you have a brilljant business mind”. Heel overdreven en heel irritant. Een typisch Amerikaans gebaar dat je misschien op het sportveld gebruikt maar wat in mijn ogen verder niet veel nut had.

Maar toen sloop het er in. Eerst als grapje als we iets gedaan of gemaakt hadden, en daarna bewuster. Want wat bleek, het werkt! De high-five is een soort feedback. We hebben samen iets goed gedaan. Hard gewerkt of een goed resultaat behaald. En dan geef je elkaar een high-five.

En dat zette mij aan het denken. Vooral ook omdat ik inmiddels wat wedstrijdervaring aan het opdoen ben op het volleybalveld. En ook daar zijn de high-fives en het op zeer luide wijze vieren van je successen heel belangrijk. Ze zijn onderdeel van het spel en de teamspirit.

Het is als applaus, maar dan in het klein en ook voor jezelf. Het applaus dat ouders vaak nog wel geven wanneer hun peuter iets aan het leren is maar wat we vergeten als we ouder worden. En dat is eigenlijk best jammer want juist het vieren van de kleine successen en het applaus dat je krijgt als je voor het eerst een paar stappen probeert te zetten zorgt er voor dat we leren en doorzetten. Na die eerste paar stapjes ga je gegarandeerd weer op je snoet maar de positieve reactie op het proberen en het doen stimuleren je om door te gaan.

Dus geef elkaar een high-five als er iets gelukt is. Applaudisseer als een ander iets heeft gedaan dat moeilijk of eng is en maak een dansje als je in je eentje wat te vieren hebt. Want zelfs als niemand het ziet is het goed je je successen en je leerproces te vieren.