We zijn in de afgelopen anderhalve week overgegaan. Verder gegaan. Van een wereld van veiligheid en voorspelbaarheid. Van een wereld van welzijn en economische groei. Naar een wereld waarin alle grenzen en vliegvelden gesloten zijn. Een wereld waarin we thuis werken, er geen school is en waarin de minister president benadrukt dat we vooral anderhalve meter afstand moeten houden.
Angst regeert en WC-papier is schaars. Het parlement is bijeen en het volk is alleen. Maar we proberen om te schakelen. Te begrijpen wat er gebeurd en wat dit betekend voor de rest van de dag. De week. Het jaar en ons leven. De mens is niet voor niet de heerser van de aardkloot.
Nouja… dat dachten we in ieder geval. Het gekke is. Vanaf het moment dat de eerste berichten uit China kwamen was het de start van een B rampenfilm. Die pandemie was overdue. Die moest er komen. Een wat wil je ook. Moeder aarde is het zat.
Die mensen die rondmieren tot alles op is. Die geen rekening met elkaar houden en al helemaal niet met de wezens waarmee ze hun huis delen. Mensen die kiezen voor een Amerikaanse idioot die het vaccin dat nog niet bestaat wil kopen. Voor de wijze onderdanen die op hem gestemd hebben. Zodat de rest van de mensheid kan stikken in zijn eigen longontsteking.
Maar damn, wat zijn we flexibel. Wat kunnen we ons snel aanpassen. Het is niet gek dat wij de touwtjes van ons ecosysteem in handen hebben. Voordat ik kon knipperen zijn school, thuiswerken en hulp bieden op touw gezet. Opeens kunnen er in grote bedrijven waar het normaal al weken duurt voor je een nieuwe muis hebt plexiglazen afscheidingen voor kassapersoneel geregeld worden. En dat is mooi! Iedereen verdient de beste bescherming.
Het enige dat ik bijna niet zie is tijd. Even stilstaan bij het feit dat het een nieuwe wereld is. Eentje waarin we ook weer gaan overleven. En misschien wel leren dat niet alleen wijzelf moeten overleven maar dat ook anderen een kans moeten krijgen.